Έχω καιρό να δω την ανθρώπινη μορφή σου

Έχω καιρό να δω την ανθρώπινη μορφή σου.
Από εκείνο το καλοκαίρι που πήρα το πλοίο και ήρθα να σε συναντήσω στο νησί.

Κοιμόσουν δίπλα μου στην παραλία και ένιωθα μια περίεργη υπερένταση.
Δεν με ενοχλούσε όμως καθόλου.
Δεν ένιωθα καμία ανάγκη για ξεκούραση.

Θυμάμαι ακόμα τον ρυθμό του νερού.
Τον μετρούσα και προσπαθούσα να μαντέψω την αλλαγή του.
Φοβόμουν μήπως φτάσει στα πόδια σου και σε ξυπνήσει εκείνο.

Δεν μπορείς να προβλέψεις τον ρυθμό. Πόσο μάλλον του νερού…
Μόνο να του δοθείς.

Και άρχισα να διαβάζω Νερούδα.

Άκουγα μέσα μου κάποιο πνευστό. Νομίζω σαν πειραγμένη τρομπέτα που συνόδευε τους γύρω ήχους.

Καθώς έφτανε το ξημέρωμα, έβλεπα το φως στην ανατολή.
Αυτό το φως πριν ανέβει ο ήλιος.
Αυτό το φως που ο ίδιος ρίχνει. Φωτεινό χαλί πριν βγει.

Όταν άρχισε να εμφανίζεται, άκουγα αυτή την τρομπέτα πιο δυνατά και τον ρυθμό του νερού να ξεσηκώνεται. Στην αρχή νόμιζα ότι τρόμαζε, αλλά …

Έτσι όπως ήσουν δίπλα μου ανάσκελα,
με τα γόνατά σου ελαφρά λυγισμένα,
το πρόσωπό σου στραμμένο στο πλάι και τα χέρια σου αφημένα με τις παλάμες ελεύθερες προς τον ουρανό,

φυλάκισες όλο του το φως…

Η μέση σου τινάχτηκε ελαφρά προς τα πάνω όσο γέμιζες φως,
και εκείνη τη στιγμή ένιωσα πως δεν ανήκες πια σε αυτόν τον κόσμο.

Και τον άλλαξες. Κλέβοντας το φως του ήλιου έσβησες τα χρώματα.

Έμεινε το μαύρο, αποχρώσεις του γκρι και λευκό.

Μόνο κοντά σου το κόκκινο.

Έχω καιρό να δω την ανθρώπινη μορφή σου. Από εκείνο το καλοκαίρι που πήρα το πλοίο και ήρθα να σε συναντήσω στο νησί.