Πνιγμός

Κέρασα το ψέμα μπροστά στα μάτια σου με αλήθεια,

και με περίσσιο θάρρος κέρασα όλες τις ντροπές.


Λευκό πανί έγινα, ολόλευκο...

και καράβι για σένανε που ποτέ δεν είχε ταξιδέψει,

που θαλασσινό αλάτι δεν το είχε αγγίξει ακόμα.


Για να ταξιδέψεις πάνω του...

Ερωτικές εξομολογήσεις με πεδίο ορισμού

Σαν με σχέδιο να εκπαιδευτήκαν όλοι

τι βλέπουν

τι ακούν

τι λένε

με τι τρομάζουν

με τι χαμογελούν.

Ποιον ερωτεύονται και ποιον τον αγαπούν

Τι κρύβουν και τι βροντοφωνάζουν.

Επιτρέπονται μικρές αποκλίσεις συμπεριφοράς,

για την ψευδαίσθηση της ελευθερίας.

Σωστά σχεδιασμένες ώστε να επιστρέψεις

‘αυτοβούλως’ στο ορθό μονοπάτι.

Δεν είδες πίσω από τα βάτα και τον φράχτη με το συρματόπλεγμα,

την απέραντη Αφρική και το ηλιοβασίλεμα που ορίζει αρχή και όχι τέλος…

Σε τρομάζουνε οι γρατζουνιές και το αίμα.

Σου ορίσανε ποιοι είναι οι ΄σακάτηδες΄ του κόσμου.

Αλλάξανε τη σημασία της λέξης: ….διαφορετικό….

Εκπαιδευμένα κορίτσια τι να ακούν,

Εκπαιδευμένα αγόρια τι να λένε.

Ορίστηκαν οι ερωτικές εξομολογήσεις αυστηρά.

Με έντονες αγκύλες.

Και εγώ το πολύ να τους έβαζα παρενθέσεις...

Χαμογελούν οι κοπέλες στις κτητικές προτάσεις με τα ‘μου’

Τρομάζουν ή δεν ακούν τις ελεύθερες δηλώσεις για ζωή.

Τα θέλω τα μεγάλα...

Τα συναισθήματα πλέον απαιτούν υπογραφή και φτηνές θεατρικές παραστάσεις.

Eίμαι νεκρός σε αυτόν εδώ τον κόσμο?

Γράφτηκε και παλαιότερα για το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο που οι άνθρωποι δεν τ' αντέχουν…

‘’Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μέσ' στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Nα μιλώ για σένα και για μένα.’’

06/12/2012

εκείνο τον κόσμο...

Ο ουρανός γίνεται κόκκινος
πριν ξαναβρεί το παλιό του γαλάζιο.

Η θάλασσα κρατάει ένα μαχαίρι που στάζει αίμα
πριν το ξαναβάλει στη θήκη και γαληνέψει
για να την ταξιδέψεις.

Μπορείς να δείξεις με το δάχτυλο σου την ευτυχία
και εκείνη την αφηρημένη έννοια που έχεις μέσα σου
και ακόμα δεν της έδωσες όνομα.

Ο ρεαλισμός ταυτίζεται με την ουτοπία
που με είχες κάνει να δω...

Περικυκλωμένοι από χαμόγελα που χαμογελούν...
όταν κλείνουν τα μάτια τους
βλέπεις την γαλήνη σε αργή κίνηση.

Όλοι οι τρελοί γελούν και μιλούν στους δρόμους μόνοι τους,
ελεύθερα και χωρίς καλώδια.

Τα δέντρα αλλάζουν θέσεις όταν θελήσουν.
Μυρίζεις και πάλι εκείνο το λουλούδι
που σε μέθυσε πριν δεκάδες καλοκαίρια.
Συζητάς ακόμα και με αυτούς που δεν θάψαμε δημοσία δαπάνη.

Μιλάς με τους γάτους και πετάς πάνω σε τραπουλόχαρτα,
πίνεις τσάι με τα βιβλία και τα ποιήματα που σε αναζητούν
χωρίς να είσαι η Αλίκη.


Εγώ δεν σου έφτιαξα κανένα σπίτι για να μείνεις...

Αλλά έχω φτιάξει έναν ολόκληρο κόσμο για να ταξιδεύεις.