Το λευκό, το μπλε και το πράσινο

Γύρω μου μόνο λευκό.

Είχα συνηθίσει το μπλε.

Και το λευκό θα έπρεπε να ήταν μπλε.

Και μπλε το κάνω.

Βρίσκω τρόπους και αλλοιώνω την όραση μου.

Μπερδεύω στο μυαλό μου τα χρώματα.

Χαλάω τον κόσμο.

Άθραυστο γυαλί και εύθραυστο ατσάλι.

Υδράργυρος σε απειροελάχιστα σωματίδια διαχέεται στον αέρα με κάθε εκπνοή μου.

Υπάρχει η σκέψη σου?

Τα γεγονότα ορίζονται από αρχή τουλάχιστον.

Δεν διακρίνω αρχή ή τέλος.

Και δεν με δημιούργησε κανένας δημιουργός.

Είσαι μακριά...
Τα πέλαγα θα συναντηθούν μόνο στην ψηλότερη κορυφή,
όταν θα πνίξουν τον κόσμο.

Στο Mariel τα καράβια εξακολουθούν
να φορτώνουν κουβανέζικο λευκό ρούμι και ψέματα…


Είσαι μακριά...
Τα μάτια σου τα ξέχασα.
Το κρυμμένο τους μόνο δικό μου πράσινο.
Το αναζήτησα μάταια από το Clogherhead ως το Dingle.


Δεν καθρεφτίζομαι.
Με συναντάς μόνο σε παλιούς καθρέφτες που πέρασα κάποτε από μπροστά τους.
Ένας στην μέση της Ιπποκράτους και ακόμα ένας στην στοά της Σταδίου περιέχουν κάποιες στιγμές μου.
Στην βιτρίνα της Ομήρου πρέπει να με ψάξεις καλά
Το είδωλο του παρελθόντος μου.

Ξεθωριαμένα ρολόγια.
Μόνο με την αφή διαβάζεις πια τα λόγια τους.

Μα ο τίτλος στο εξώφυλλο του δίσκου σου είναι πιο ευδιάκριτος από ποτέ.
She Was Too Good To Me’… προφητικά διαλεγμένος.

Κοιτάζω κάτω από το τεντωμένο σχοινί. Μια μανιασμένη θάλασσα με καλεί.

Αλλά έχω ανεπίστρεπτα παρασυρθεί,
και όταν θέλω λίγο μπλε στρέφομαι πάντα στις φλέβες κάτω από τον αριστερό μου ώμο.
Έτοιμες να σκίσουν το δέρμα μου και να με συνθλίψουν.
Δεν θα με συγχωρήσουν ποτέ.


''κι όμως είμαστε εδώ
ένα ζευγάρι όνειρα
ένα μάτσο αντίθετα πρέπει

είμαστε ζωντανοί
μέσα στα χαμένα όνειρα των άλλων

είμαστε Υπαρκτοί
μέσα στην ακίνητη ανυπαρξία τους

Ακούραστα βαδίζω μόνος''

Σκυφτός,
''Μόνο με μία περόνη τραβηγμένη''



Πάντα πεινασμένος,
Ανικανοποίητος,
Με υπομονή και επιμονή,
Στην αναμονή αυτού του τελευταίου χαμόγελου,
πριν το ξεκίνημα του στημένου αγώνα.

Γνωρίζοντας το αποτέλεσμα τους χαλάω το θέαμα,
να μην ακουστεί κανένα χειροκρότημα από πληρωμένες ελπίδες.