Έχω καιρό να δω την ανθρώπινη μορφή σου

Έχω καιρό να δω την ανθρώπινη μορφή σου.
Από εκείνο το καλοκαίρι που πήρα το πλοίο και ήρθα να σε συναντήσω στο νησί.

Κοιμόσουν δίπλα μου στην παραλία και ένιωθα μια περίεργη υπερένταση.
Δεν με ενοχλούσε όμως καθόλου.
Δεν ένιωθα καμία ανάγκη για ξεκούραση.

Θυμάμαι ακόμα τον ρυθμό του νερού.
Τον μετρούσα και προσπαθούσα να μαντέψω την αλλαγή του.
Φοβόμουν μήπως φτάσει στα πόδια σου και σε ξυπνήσει εκείνο.

Δεν μπορείς να προβλέψεις τον ρυθμό. Πόσο μάλλον του νερού…
Μόνο να του δοθείς.

Και άρχισα να διαβάζω Νερούδα.

Άκουγα μέσα μου κάποιο πνευστό. Νομίζω σαν πειραγμένη τρομπέτα που συνόδευε τους γύρω ήχους.

Καθώς έφτανε το ξημέρωμα, έβλεπα το φως στην ανατολή.
Αυτό το φως πριν ανέβει ο ήλιος.
Αυτό το φως που ο ίδιος ρίχνει. Φωτεινό χαλί πριν βγει.

Όταν άρχισε να εμφανίζεται, άκουγα αυτή την τρομπέτα πιο δυνατά και τον ρυθμό του νερού να ξεσηκώνεται. Στην αρχή νόμιζα ότι τρόμαζε, αλλά …

Έτσι όπως ήσουν δίπλα μου ανάσκελα,
με τα γόνατά σου ελαφρά λυγισμένα,
το πρόσωπό σου στραμμένο στο πλάι και τα χέρια σου αφημένα με τις παλάμες ελεύθερες προς τον ουρανό,

φυλάκισες όλο του το φως…

Η μέση σου τινάχτηκε ελαφρά προς τα πάνω όσο γέμιζες φως,
και εκείνη τη στιγμή ένιωσα πως δεν ανήκες πια σε αυτόν τον κόσμο.

Και τον άλλαξες. Κλέβοντας το φως του ήλιου έσβησες τα χρώματα.

Έμεινε το μαύρο, αποχρώσεις του γκρι και λευκό.

Μόνο κοντά σου το κόκκινο.

Έχω καιρό να δω την ανθρώπινη μορφή σου. Από εκείνο το καλοκαίρι που πήρα το πλοίο και ήρθα να σε συναντήσω στο νησί.

Στιγμιαίο φλερτ ή στιγμιαία συντριβή?

Τι ήταν εκείνη η στιγμή?

Ένα ολόκληρο ταξίδι και πάλι πίσω?

Ή ξεκίνημα χωρίς επιστροφή?

Και η γραφική παράσταση της συνάρτησης της αληθινής ζωής?

Ίσως μία γραμμή στο άπειρο που όποτε χάνει την ηρεμία της και ξεκινούν νέες καμπύλες, υποδηλώνεται και ένα νέο ταξίδι.

Μια επιτέλους νέα πορεία που ταράζει την κανονικότητα.

Πόσες διαστάσεις χρειάζονται για να μας χωρέσουν πλήρως?

...

Θα βρω εκείνα τα γρανάζια του χρόνου και θα τα πιάσω με τα χέρια μου, να τους αλλάξω τη ροή, να σας διαλύσω την σταθερά σας...

Να ταράξω τον γαμημένο χρόνο και την βαρεμάρα που μου προκαλεί…συνέχεια ίδιος…σταθερός…προβλέψιμος…

Νομίζω πως αν αλλάξουμε τον χρόνο, ίσως αλλάξουν όλα!

Θα ξεκινήσουμε μαζί από αυτό το μέρος στο ‘Roche’.

Θα αφήσουμε τον ήλιο εκεί στη Biarritz να ανέβει στην ώρα του, όπως και κάνει κάθε μέρα. Καθώς θα πέφτει και πάλι, θα φύγουμε μπροστά στα μάτια του με σκοπό να τον ελευθερώσουμε από την ρουτίνα του.

Θα περάσουμε τα σύνορα στην Ισπανία και θα μείνουμε λίγο περισσότερο στη Donostia. Νομίζω οι Βάσκοι θα βοηθήσουν σε ένα τέτοιο εγχείρημα.

Θα κατέβουμε παραλιακά για να περάσουμε στην Πορτογαλία.
Θα τη διασχίσουμε όλη και θα ξαναμπούμε στην Ισπανία.
Θα περάσουμε τον Guadiana, θα φτάσουμε στην Isla Christina και από εκεί θα κατέβουμε στην Tarifa.

Μέσω του Γιβραλτάρ στην Ταγγέρη.

Casablanca και μετά Marrakech.

Δεν ξέρω πόσο θα μείνουμε σε κάθε μέρος.
Δεν ξέρω σε πόσα από αυτά θα φτάσουμε.

Έτσι δεν είναι τα ταξίδια?
Άγνωστα.

Αν τελικά δεν αλλάξει κάτι θα φτάσουμε στην Essaouira.

Πιστεύω εκεί υπάρχουν πιθανότητες να βρούμε τα γρανάζια από το Ρολόι.

Με γρήγορες και πρόχειρες σκέψεις, νομίζω ότι θα καταφέρουμε να αλλάξουμε αυτή τη σταθερότητα και βαρεμάρα της σημερινής έννοιας του χρόνου, πειράζοντας κατάλληλα τον Τροχό Διαφυγής. Μέσω αυτού θα επηρεάσουμε μάλλον το Μπαλανσιέ.

Αλλιώς θα πειράξουμε το κατάλληλο βάρος για να μεταβάλλουμε το Πουάζ του Ρολογιού.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να αντικαταστήσουμε την περιοδικότητα από κάτι άτακτο, και στη διαδρομή να βρούμε τον καλύτερο ωρολογοποιό, για να τον πάρουμε μαζί μας να μας βοηθήσει.

Κάποιος είπε πως απλά μπορούμε να δωροδοκήσουμε αυτόν που κουρδίζει ευλαβικά το Ρολόι καταδικάζοντας μας σε αυτήν την κανονικότητα του χρόνου.

Άλλα κάτι τέτοιο ούτε μου αρέσει ούτε και θεωρώ ότι θα διασφαλίσει αυτό που θέλουμε.

- Και από εκεί? Αν δεν είναι εκεί το Ρολόι? Αν τα καταφέρουμε? Αν όχι? Ποια θα είναι η επόμενη μέρα? Τι θα κάνουμε?

- Πως μπορώ να ξέρω για εκείνη τη μέρα? Έτσι δεν θα είναι και το επόμενο ταξίδι?Αυτός είναι ο σκοπός.
Το Άγνωστο!

*Διαβάζεται με το Instant Crush των Daft Punk στο οποίο τραγουδάει ο Julian Casablancas