Εχεις ζησει ποτε τη ζωη σου δυο φορες;

(Πριν απο το Φθινοπωρο του 1920)

''

...

Ποιος μπορει να ξεδιαλυσει το μυστηριο μιας ψυχης πολυσυνθετης. Σεις εκει πανω ζητε, κινεισθε, αναπνεετε. Εγω εδω εχασα την οντοτητα μου. Ζητω και δε βρισκω. Κρουω και δε μ' ανοιγουν. Δεν ειμαι ποτε ευχαριστημενος. Ουτε με τον εαυτο μου. Ισως γιατι δε με νοιωσανε οσο επρεπε. Και οπως επρεπε. Κι εσεις, εσυ προ παντων κρατεις "σιγην ιχθυος". Και δεν μπορω να πω "ελευσεται ημαρ". Κι αν ερχοταν ως τοσο το ημαρ εκεινο παλι εγω θα ημουν ο νικημενος. Ξεχνας το του Μεγ. Βασιλειου "Εν αμιλλαις πονηραις αθλιεστερος ο νικησας". Γι' αυτο κι εγω θελω, μα δε βολει να ξεχασω. Την πικρα που με ποτιζεις. Την αδιαφορια σου που με πληγωνει. Και σκεφτομαι. Σκεφτομαι...

Υστερ' απο λιγο καιρο. Σε δυο μηνες το πολυ θα ειμαι αυτου. Κι αν συναντηθουμε, θα με δικαιωσεις. Και θα ομολογησεις πως και η ποιητικη μελαγχολια και η μη ποιητικη τετοια συγγενευουν. Εδω ειχα και μιαν εκπληξη. Θυμασαι τους "Χαιρετισμους σου προς το φως"; Θυμασαι ενα γραμμα δικο μου; Για τα κοριτσια της Πρεβεζας. Με τα πυκνα κι ανυποταχτα μαλλια. Εχεις ζησει ποτε τη ζωη σου δυο φορες; Μια τετοια στιγμη αξιζει μια ζωη.

Την ειδα πως; Και ολο μου το ειναι θορυβηθηκε. Και τα ματια της ποσο βαθεια και ποσο ονειροπαρμενα. Και την ξεγυμνωσα με τα ματια της ψυχης μου και ειδα την ομορφια της ψυχης της.

Μιλησα μαζι της πως; Ηταν η ιδια. Η ιδια παντα και το ιδιο επιθυμητη. Και σε σκεφτηκα, Ελτα Γλαρε.

...

Και γιατι με κατηγορεις. Για τον ιμπρεσσιονισμο μου η για το σουρρεαλισμο μου;

...

...

Κωστας Αθ. Μιχαηλιδης

"

Απο επιστολη του Κωστα Αθ. Μιχαηλιδη προς τον Τελλο Αγρα

*Ακουγεται το It Never Entered My Mind απο τον Miles Davis